Κρυφοκοιτάζοντας από ένα νοητό παράθυρο
Βλέπω τον εαυτό μου πιο έμπειρο, πιο άπειρο,
στο άπειρο, στη νιοστή, εκδοχές αναρίθμητες
Περνούν μπροστά απ’τα μάτια μου σε υψηλές ταχύτητες

Σε όλες τόσο ίδιος μα διαφορετικός
Κι ο κόσμος γύρω μου άλλοτε αγνός και άλλοτε σκληρός
Με βλέπω να μην είμαι τόσο επιφυλακτικός με τους ανθρώπους
Στα συναισθήματα τους κάνω focus

Με βλέπω να προδίδω, να προδίδομαι, να κρύβομαι
Σ'αυτήν την ηλικία να είμαι μες στη μαλακία,
Να σφύζω από υγεία ή και τίγκα στα κουσούρια
Να μην έχω ούτε φράγκο ή να τα κανα μασούρια

Με μιά μικρή αλλαγή εκεί στο μηχανογραφικό
Βρέθηκα σ'άλλη σχολή, σ'άλλη πόλη, μ'άλλο υλικό
Πες το σημείο καμπής, ήταν ένα απ'τα βασικά,
Σε κάποια σύμπαντα δε μπλέχτηκα ποτέ στα μουσικά

Τα όχι τα λιγοστά που είπα και μού'δωσαν χαρά
Μείναν ανείπωτα κάπου και μου προξένησαν φθορά
Με είδα κάποτε νά'χω σαν κεκτημένο αποδοχή
Κι όμως να μην υπάρχει τίποτα εμένα να ευχαριστεί

Με είδα να χω συγκρουστεί για να επιφέρω αλλαγές
Να'χω συμβιβαστεί στων άλλων τις επιλογές
Να εχώ κομπίνα εμπνευστεί με εικόνες θαυματουργές
Έντεχνο σουρεαλιστή να κλαίω μες στο λυκαυγές


Κάποιες φορές δεν πρόλαβα να βγάλω αυτά τα κομμάτια
Κι άλλες που δε σε γνώρισα δεν τα νιωσε ποτέ κανείς
Σε κάποια σύμπαντα με φάγαν τα τσιγάρα και τ'αλάτια
Σ'αυτό όμως εδώ έμεινα σώος και αναιδής
Για όσο θά'μαι εδώ λέω να γράφω στιχάκια
Κι αν από έμπνευση ξεμείνω φροντίζω να δανειστώ
Από εκεί που η φαντασία δεν κλείστηκε σε κουτάκια
Κρυφοκοιτάζωντας σε παράθυρο νοητό


Είμαι του Σρέντιγκερ ο zarq υπάρχω ή όχι για πες μου
Μ'έχω δει στις μαγκιές μου, τις σιωπές, τις ντροπές μου
Μ'έχω να δει να σφίγγω τις γροθιές μου και να προχωρώ ξανά
Συχνά πυκνά να μπλέκω σε δεινά, να'χω βραχνά

Να γράφω καληώρα ένα verse για multiverse
Να τραγουδάω σε μία μπάντα μοναχά διασκευές
Με βλέπω να ανεβαίνω απάτητες βουνοκορφές
Να μένω στάσιμος που λες, κολλημένος στο χθες

Σε μια σκηνή μας βλέπω να αράζουμε με το Γιάννη
Το τροχαίο τι να σου κάνει, δες πως γλίτωσε τ'αλάνι,
Και σ'άλλη πάλι, να'χω μπλέξει με γιατρό αλμπάνη
Να κερνάει τρελόχαπα σα να θέλει να με ξεκάνει

Του "Αριστοφάνη" το ρεφραίν να μη μπορώ να μάθω
Σε μια εκδοχή μου ούτε καν ξεκίνησα να γράφω
Να'χω αυτοπεποίθηση από την εφηβεία
Στο σήμερα με ύφος που φωνάζει αλαζονεία

Με είδα να'χω δίκιο και να χάνω άδικο και να νικάω
Απελπισμένος να τα παρατάω
Με είδα να το παίζω ο γαμάω και δέρνω
Να'μαι δολοφόνος όπως όταν πέφτει νύχτα στο παλέρμο

Σα να κλεψα απ'το θάνο το reality stone
Σε κάποιο σύμπαν είδα το big duke απέφυγε τη σφαίρα
Εκεί δεν εγινε σουξέ το γουακαμακαφόν
Όμως δεν ήσουν κάπου για να μου φτιάξεις τη μέρα


Κάποιες φορές δεν πρόλαβα να βγάλω αυτά τα κομμάτια
Κι άλλες που δε σε γνώρισα δεν τα νιωσε ποτέ κανείς
Σε κάποια σύμπαντα με φάγαν τα τσιγάρα και τ'αλάτια
Σ'αυτό όμως εδώ έμεινα σώος και αναιδής
Για όσο θά'μαι εδώ λέω να γράφω στιχάκια
Κι αν από έμπνευση ξεμείνω φροντίζω να δανειστώ
Από εκεί που η φαντασία δεν κλείστηκε σε κουτάκια
Κρυφοκοιτάζωντας σε παράθυρο νοητό