Πες μου αν μετράει να πνίγομαι μες στο θυμό μου
Αντί να τον μεταχειρίζομαι ως ώθηση στον ειρμό μου
Πες μου αν μετράει να κρίνομαι απ’το ντύσιμο μου
Αν πρέπει να χω φυλαχτό μου, λέει, το γράμμα του νόμου

Αν θα ταν σώφρων να ζούσα γι άλλους κι όχι για μένα
Άμα γύριζα μάγουλο σ’όλα τα μαλακισμένα
Αν σου πουλούσα μια δήθεν ανιδιοτέλεια
Να ήμουν μια ζωή καθίκι πριν πεθάνω μεταμέλεια

Πες μου αν μετράει να είμαι ο συνέχεια high
που ξεχνάει γιατί πίνει, να’μαι τίγκα κρεατίνη
Πες μου αν αξίζει νά’μαι εκείνος που ξινίζει
μ'όσα αρέσκονται οι πολλοί πως είμαι μάζα μη φανεί

Πες μου αν μπορεί κάποιος να με στεναχωρεί
Όταν με τον περίγυρο του συνεχώς αλλάζει ρόλους
Κάνει μπαμ πως ανασφάλειες κυοφορεί
κι απεγνωσμένα προσπαθεί για να τα χει καλά με όλους

Πες μου τι μετράει, πες μου τι μετράει,
Πες μου αν μετράει, πες μου αν μετράει
Πες μου αν μετράει, πες μου αν μετράει
Πες μου τι μετράει, πες μου τι μετράει,


Και πες μου τι είναι τελικά αυτό που λένε καταξίωση
Τα φράγκα τα πτυχία στην κοινωνική δικτύωση
Προφίλ με ακολούθους και αυλοκόλακες μυριάδες
Κολλητιλίκια με εφοπλιστές και δεσποτάδες

Θα νιώσω λες καλά με μένα αν κυνηγώ καριέρα
Ή αν μείνω κολλημένος νοσταλγός σαν τους παππούδες
Τι νόημα έχει να κρύβομαι πίσω από μια παντιέρα
Σε κάνουνε ομάδα τα πανιά κι οι κουρελούδες;

Μετράει να θεοποιώ κάθε αυτοκαταστροφικό
με τρόπο εφηβικό και λόγο δογματικό
Ή μήπως να επαναπαυθώ στον κυνικό μου εαυτό
Μετράει ν αγνοήσω ότι ευαίσθητο κι αγνό;

Κι αλήθεια πες μου αξίζει να σαι αυτός που εμποτίζει
κάθε μέρα του με μίσος, κάθε πράξη του με φόβο
Ή να σαι αυτός που ανθίζει και αδιάφορα σφυρίζει
Στο θα δούμε και στο ίσως μια ζωή να βλέπεις τζόγο

Πες μου αν μετράει, πες μου αν μετράει
Πες μου τι μετράει, πες μου τι μετράει
Πες μου τι μετράει, πες μου τι μετράει
Πες μου αν μετράει, πες μου αν μετράει


Όλο πες μου και πες μου μα να σου πω εγώ 2 λόγια
Με χαρά κοιτάω το χρόνο πως περνά όχι μοιρολόγια
Κι αν για κάτι είμαι σίγουρος στ’αλήθεια πως μετρά
Είναι τα δάκρυα που τρέξανε κι ήταν από χαρά

Όλες οι στιγμές εκείνες που ξανασηκώθηκες
μετά την πτώση δεν πτοήθηκες όταν προδόθηκες και είδες
Τις μέρες σου και πάλι Αλκυονίδες
Σου ξανάδωσαν ελπίδες ήρωες και ηρωίδες

Όταν το κατορθώνεις δίνεις στην καχυποψία Χι
Κερδίζεις ηρεμία ψυχική είναι διδαχή
Να φταις για τα χαμόγελα που παίζουνε κοντά σου
Να γερνάς μ αυτόν που θέλεις να χεις δίπλα σου φαντασου

Αυτό είναι σου λέω πάνω απ όλα που μετράει
Κι όχι το κατ’επίφαση το δήθεν και το κλάιν
Πέθανες δίχως αγάπη κι άφησες βίλα και κότερο
Πως τό’λεγε ο Λουκιανός; Ένα γουρούνι Λιγότερο