Δέσμιοι των outfits σαν νά’μασταν στο ‘Αουσβιτς
Μ’ελληνικά χειρότερα από του Ντούσαν Μπάγεβιτς
Οι αναφορές μου στο ποδόσφαιρο τελειώνουν κάπως έτσι,
έχω ν’ασχοληθώ μ’αυτό από εποχές Τόνι Σαβέβσκι,

Στα χρόνια του γυμνασίου,σ’αθλήματα ομαδικά,
λειτουργούσα σπασμωδικά, με της απόρριψης το φόβο,
και ασχολήθηκες με ραπ εσύ μου λες
με τις φοβίες αυτές βρήκες το θάρρος για να χειριστείς το λόγο;

Γι’αυτό μου πήρε μονο 25 χρόνια φίλε μου,
κοντά 60 tracks και μια δεκαετία μετά
κι όμως δε μ’έχεις ακουστά, σωστά;
μάλλον αυτοσαμποταρίστηκα, δίστιχα βγήκαν βιαστικά

Τ’ομολογώ
δεν ήμουν 100 τοις 100 εγώ
κάποιες φορές μα κάποιος που ήθελα πως είμαι να με πείσω,
και τώρα να’μαι πίσω με σκοπό την παρουσία μου στο χώρο με 2 λόγια ν’αναλύσω

Δεν ξέρω αν προτιμούσα να’μαι σ'ενα γκρουπ
λόγω παρέας είτε γιατί δεν έψηνα να με εκθέσω σόλο
Κατά συνέπεια στη συνέχεια πορεύτηκα βολεύτηκα
απλά κρατώντας ενός average mc το ρόλο

Τα ραπ μου άλλες φορές απλοικά κι άλλες ακατανόητα
πάλι να λέμε τ'αυτονόητα;
Γράφω αυτά που θέλω εγώ ν'ακούω τον κώδωνα
δεν κρούω για να τηρήσω με το ζόρι κάποιο κώδικα

Κάθομαι στον καναπέ μου λες για πε
και πέφτω πάλι στο πως νιώθω, τι βιώνω δες το απλά σα θεραπεία
Εδώ βγαίνουν κουπλέ χωρίς τουπέ κι είναι σικέ
το ματς ανάμεσα στην έκθεση και τη δημιουργία

Κάπου στο 92 ένα εννιάχρονο παιδί
με μια αφίσα των kriss kross κρεμασμένη στο πατρικό μου
Δεν ήξερα τι μουσική ειν’αυτή ούτε είχα αντιληφθεί
πως θά’βρισκα μια μέρα μ’εκείνη το διάολο μου

Θα ήθελες να σου πω πως ειν’το γιατρικό μου
ή το φάρμακο μου ή πως και καλά το κράτησα επ’ώμου
Μα πόσες κλισεδιές κοινοτοπίες τρελές
και τετριμμένες ρίμες καταλήγουνε συνήθως στο γραπτό μου

Το στυλ του δρόμου bro μου θα’χα άλλωστε πεζός συνήθως,
ή το concious rap ο δασκαλίσκος του χωριού με ύφος
Πλήθος από σωτήρες, κόντρα για μένα ο ρόλος
Λέω να πω αυτά που σκέφτομαι και never mind the bollocks

Ονειροπόλος σε πραγματικότητα σκληρή,
ψάχνω για σκέψη κριτική κι όχι γι’αυτόν που ακολουθεί τυφλά το hype
Μου φτάνει μια κοινή οπτική κι όχι 200 like
Δεν έγινα αυτός που παρακαλάει

Με κολλητήρι και λίγο καλάι ρίμα κολλάει
Ένας τζεντάι συναντάει το cobra kai never die
Μες στο μυαλό είναι ταναπού λαό και σκέψεις τρέχουν σβελτα
σε μια θεραπεία παρόμοια μ’αυτή των heltah skeltah

Κάθομαι στον καναπέ μου λες για πε
και πέφτω πάλι στο πως νιώθω, τι βιώνω δες το απλά σα θεραπεία
Εδώ βγαίνουν κουπλέ χωρίς τουπέ κι είναι σικέ
το ματς ανάμεσα στην έκθεση και τη δημιουργία