Μέσα μου δαίμονας και τρέμω μπας και κάπως ξεμυτίσει,
Αυτός ο ίδιος, οι πιο πολλοί που έχουμε γνωρίσει
Δε μπορει, για κάποιο λόγο είναι εκεί και σουλατσάρει
Σε γλεντάει, σε παρτάρει, ίσως χρωστάς και κάποια χάρη

Σ’αυτό τον τύπο, σ’αυτό τον τόπο, με κάθε τρόπο
Στο νου σου βάζουν να διαλέξεις μοναχά ένα δρόμο
Τα λόγια λίγα το κεφάλι κράτα χαμηλα σαν περπατάς
Έχε σα βασική σου έννοια τη δουλειά

Να παρεκκλίνω έστω για λίγο, να πω θα φύγω
Με παρακινεί εκείνος ν’ακουστεί σε κάποιο στίχο
Ζει απ’το ξέσπασμα μου και στο θράσος μου θεριεύει
Κι άμα δει οργή, πηγή και πύλη για να δραπετεύει

Με προστατεύει αυτό τ’αγρίμι, που δε με κρίνει
Και με βολεύει απίστευτα όταν παίρνει την ευθύνη
Θυμός ποινικοποιημένος, μένει στο μυαλό κρυμμένος
Μέρος του όλου, τυλιγμένος με μανδύα μεσσία, σκυμμένος

Με κοιτά με ύφος αυτάρεσκο υπενθυμίζει
Είναι εκεί σε κάθε κρίση, δράση -αντίδραση είναι φυσική,
Δευτέρας Γυμναίιου απλά, κι αν δε θυμάσαι
Μείνε να κατηγορείς αυτό που κρύβεις και φοβάσαι


Κρύβεται κάπου εκεί
Μέσα στις σκέψεις μου
Πάντα καραδοκεί
Για τις ορέξεις μου


Μέσα μου καίει σα φωτιά, καμιά φορά με κυβερνά
Μου ψιθυρίζει απαλά μέσα στ’αυτιά
Ξέρει να κρύβεται, πότε να μην αμύνεται, τι γίνεται;
Στοιχειώνει την καρδιά μου ξαφνικά και επιτίθεται

Κρύβεται μες τη ντροπή που φαίνεται στο βλέμμα μου
Πηγάζει από τα λάθη των άλλων, βράζει το αίμα μου
Το τέρμα μου, μου θυμίζει οτί έρχεται
Τα βράδυα που’μαι μόνος με επισκέπτεται, δε ντρέπεται

Ξυπνάει με κάθε σφαίρα μπάτσου που εξοστρακίστηκε
Και μία μανα μες στη θλίψη της βυθίστηκε
Λεπίδα που γυαλίζει στο ημίφως και στάζει αίμα
Εξώφυλλο ντροπής στα κανάλια και "πρώτο θέμα"

Στο άδικο, στον κατάδικο από πλάνη, σήμα μου κάνει
Στους λόγους που ξερνάνε σε μπαλκόνια τσαρλατάνοι
Για σεργιανι βρίσκει αφορμές συχνά και καμαρώνει
Όταν μιλά με τη φωνή μου, με συμπληρώνει

Κι όσο θα καίει η φωτιά μες στα πνευμόνια
Κι όσο αυτός ο κόσμος βυθίζεται στη διχόνοια
Τόσο θα εμφανίζονται δαιμόνια εκολλαπτόμενα εντός μου
Ισορροπία να δίνουν στο σκοτάδι και το φως μου


Κρύβεται κάπου εκεί
Μέσα στις σκέψεις μου
Πάντα καραδοκεί
Για τις ορέξεις μου


Ήρθε με βρήκε στη δουλειά σαν άκουγα τα σχολιανά
Με ειρωνικό χαμόγελο στα μούτρα, ψάχνοντας μπελά και πάλι
Νιώθεις καλά όταν απαντάς εριστικά στ’αφεντικά
Κι ας ονειρεύεσαι το χέρι στη σκανδάλη

Σ΄όλα τα λάθη η ίδια ζάλη σαν εισβάλλει κι όμως
Ο υποφαινόμενος πομπός και δέκτης ταυτοχρόνως
Απ΄όλα είχα να πάρω και σε όλα είχα να δώσω
Ωστόσο, αυτό είναι το δικό μου colpo grosso

Τη γνώμη μου για σένα ξέρεις δε θ’αναδιπλώσω έτσι απλά
Να πεις πως με συμπάθησες μετά
Πες το αυθορμητισμό βάφτισε το παραξενιά
Μα η δηθενιά, το βλέπεις πως το δαίμονα ξυπνά

Κι ας έχω τα λουριά να τον κρατάνε τόσο όσο
Είναι κάποιες φορές που σκέφτομαι να τον ελευθερώσω, κι αλλες
Που λένε κάνε υπομονή, κράτα τον έλεγχο
Κουφάλες δε θ’αργήσουν ξέρεις να σε κρίνουν ένοχο

Κόσμος ανέτοιμος για να δεχτεί, να νιώσει
Τα πιο βαθιά μας θέλω, γι’αυτά πρέπει να ντραπούμε
Μέσα στο έρεβος σχέδιο ποιος θα καταστρώσει
Οι δαίμονες μας να βρουν τρόπο να συναντηθούνε


Κρύβεται κάπου εκεί
Μέσα στις σκέψεις μου
Πάντα καραδοκεί
Για τις ορέξεις μου