Σε πείσμα των καιρών λοιπόν με βλέπεις πως για σπάσιμο
μπάσιμο με χαμόγελο κάνω μοιάζω στο χάσιμο
μα συγκροτώ δυνάμεις όσο στάσιμο σε βλέπω κάτω
κρατώ το μυαλό μου σε απόσταση απ'το βάλτο

Της απόγνωσης που καθημερινά με στυλ βουτάς
παραπατάς σε δρόμους άδειους σε βλέπω παραμιλάς
δειλά συστήνεσαι κι ο φόβος το μεγάλο αφεντικό σου
πως σου πέρασαν τόσα σκατά μες στον εγκέφαλο σου

Στην καλοκουρδισμένη σου ζωΉ βάλανε φόκο
για να ξεχρεώνεις τα όνειρα σου όλα πλέον με τόκο ,μόκο!
τόσα χρόνια τόσα πολλά μονιασμένα πιόνια
τόσα φώτα στα σαλόνια πλήθος κράνη και καδρόνια

Τρομαγμένα αμνοερρύφια μ'αστεία ηλίθια
πηλίκια στα λύκεια να σπρώχνουν την προμήθεια
κομμένη η σιωπή αποδείχτηκε κακή συνήθεια
στη λήθη ας χαθεί πλέον δε ζητάω για βοήθεια.



Κι ίσως άκρη να μη βρούμε
και μια ζωή να την περάσουμε στα λόγια
κι ότι αξιζει απ'όσα ζουμε
είναι το όνειρο που ζει και μες στα υπόγεια
πριν ο φόβος γινει νόμος
κάνω το γέλιο μου για τα κοράκια ασπίδα
κι ειν προς το παρόν ο δρόμος
ο μόνος που έχω να αποφύγω την παγίδα



Και τόσο απλό να σε κατηγορήσουν αν απομονώσουν λέξεις
με ρουφιάνο δημοσιογράφο αν θα μπλέξεις
θα'θελα εις το εξής ένα κουβά ζεστά σκατά
να λούζει αυτόματα κάθε λακέ στην κάμερα μπροστά

Μπροστά μοστράρουν ποσοστά για να μας πείσουνε ξανά
πως φταίμε εμείς για τα δεινά όλα του τόπου ,κι επιτόπου
αναλύσεις επί αναλύσεων με όρους οικονομικούς
που δε σου λένε τίποτα κι ομως ξερνάς σαν τους ακούς

Ειν'η συμβίωση μ αυτούς αθλος πραγματικός στο λέω θέλει πείσμα
ποιος αλλαγές ζητά , κάτσε να βρούμε κάνα βύζμα
αλληλεγγύη λέξη ενός παλιού καλού καιρού
κι όλοι απ'τα κλεμμένα του υπουργού στα μπάνια του λαού

Βαδίζουμε στα κουτουρού μέσα στης ιστορίας τον ρου
στην εποχή του υδροχόου κάποιοι τρελοί είπαν πως αλλού
θα'παν τα πράγματα ,μα δεν ελπίζω πια σε θαύματα
και μια παγίδα ακόμα αποφεύγω δίχως τραύματα



Κι ίσως άκρη να μη βρούμε
και μια ζωή να την περάσουμε στα λόγια
κι ότι αξιζει απ'όσα ζουμε
είναι το όνειρο που ζει και μες στα υπόγεια
πριν ο φόβος γινει νόμος
κάνω το γέλιο μου για τα κοράκια ασπίδα
κι ειν προς το παρόν ο δρόμος
ο μόνος που έχω να αποφύγω την παγίδα